12 yıldır insanlar “Yürüyen Ölüler”i izliyorsa, bu bize bir şey anlatmalı.
Öğrencilerime bu diziyi “tüketim toplumu”nun bireylere, bireylerin de diziye yansıması olarak örnek veriyorum.
Siyaset de o ilişkinin uzantısı zaten.
Seçmenin “ya benimsin ya toprağın” tarzı iki seçeneğe mahkum edildiği sorunlu ortamda, siyasi partiler canlı taklidi yapan ölülere benziyor. Ürperiyorum.
Mesela AK Parti ve Erdoğan;
Bir, hiç bildiğimiz, alıştığımız AK Parti’ye ve Erdoğan’a benzemiyor. Daha sakin ve sessiz. Her seçime ses yükselerek gitmezler miydi?
İki, ezber bozmak, meydan okumakla bilinen Erdoğan, proje sunmaktan öteye geçmedi bu kez.
Üç, Erol Olçok’tan bu yana kampanyaları güçlü slogan ve derli toplu bir çerçeveye sahipti, şimdi zayıf sloganlar, dağınık bir görüntü var.
Dört, halka yakın Erdoğan gitti, güneş gözlüklü, kafalara çay atan Erdoğan geldi.
Beş, Erdoğan miting demektir, Türkiye de mitingler ülkesi. Miting yapmama kararını anlamak olanaksız.
CHP ve Kılıçdaroğlu da öyle;
Bir, CHP’nin sağcılarla aynı masada olmasına şaşıranlar çoktu. Oysa yeni CHP masadakilerden daha solda değil.
Saadet Partisi binası önünde açıklanan cumhurbaşkanlığı adaylığı, birbirlerine benzemeden olanaksız.
İki, çözüm öneren eski CHP yok, kişilerin görev dağılımlarına odaklı yeni CHP var.
Üç, yalansız, dürüst Kılıçdaroğlu yok, ne söylemesi isteniyorsa onu söyleyen Kılıçdaroğlu var.
Dört, derin ekonomik krizde seçime giden CHP (SHP iken) “limon gibi sıkılmak”tan söz ederdi, şimdiki “baharlar, çiçekler”den bahsediyor!
Olan seçmene oluyor.
Siz bu zombileşmeyi tüm kurumlara genişletebilirsiniz. Hepsi yaşıyor görünüyor halbuki ölüler.
Gönder