Nuri Sesigüzel’in cenazesinde bir kadın, Mahmut Tuncer’e yaklaşıp “Mahmut bey 20 liran var mı?” diye soruyor.
Cenazede olacak iş mi bu! Mahmut Tuncer de kadına “Sende 100 lira var mı?” diye sorduktan sonra kahkahalar atan kadından “Yok valla” cevabını alınca “Yüzsüz müsün?” lafını yapıştırıveriyor.
Çok da iyi yapıyor.
O andaki gülüşmelere mi üzülelim, bir ünlüye gelip alakasız sorular sormaya mı bilemedim.
Resmen ünlü görmeye geliyorlar ünlü cenazelerine ve giderek de daha fazla saçmalıyorlar.
Robot hasta bakıcılar
Down sendromluların, engellilerin ya da felçli bireylerin aileleri, yakınlarına bakabilmek için maddi manevi zorluklarla baş başa kalıyor.
Maddi imkânı olanlar hasta bakıcı, hemşirelerden yardım alırken, bu imkâna sahip olmayanlar günlük hayatlarından, uykularından, sosyalleşmelerinden fedakarlık yapmak zorunda.
Giderek gelişen teknoloji ise bu konuda yeni kolaylıklar sunmaya başladı bile.
Japon hükümetinin bakım evlerinde işe başlattığı Pepper adlı robotlar buna bir örnek.
Hastalara oyunlar oynatabilen ve belli başlı egzersizleri yaptıran bu robotlar insanlardaki hata payını da ortadan kaldırıyor üstelik.
Bir başka Japon robotu Robear ise koca gözleri, yuvarlak kulakları ve güçlü vücut yapısı ile şirin bir ayı görünümünde.
Görevi ise yatalak hastaları kucaklayıp, yataktan tekerlekli sandalyeye oturtmak.
Önemli ve genelde zorlanılan bir işi kolaylıkla ve bir çırpıda yapıyor.
Tabii burada akla gelen ilk soru işareti bu robotların ne kadar güvenilir olduğu ile ilgili.
Yakınımızı bir robota teslim etmek ister miyiz? Gerçek bir insanın şefkati, sevgisi, duygusu bir robotta olabilir mi?
Bu sorulara ‘evet’ cevabını vermek bence şimdilik çok zor.
Robotlara güvenmek ve en önemlisi onların kurulumuna sevgi butonunu eklemek zaman alacak.
Gönder